««راهــــــــــــ شـــــــــیـــعــــه»»

فعالیت های فرهنگی و مذهبی
مشخصات بلاگ
««راهــــــــــــ شـــــــــیـــعــــه»»

اینجا یک رسانه برای اشاعه فرهنگ غنی تشیع است.
راه شیعه یعنی راه سرخ اباعبدالله الحسین(ع)
یعنی شهادت

الکسا

مقتدر مظلوم :: نوای وبلاگ

کد موزیک آنلاین برای وبگاه
پیوندها

۷ مطلب با موضوع «حضرت زهرا» ثبت شده است


زیر باران دوشنبه بعد از ظهر

اتفاقی مقابلم رخ داد

وسط کوچه ناگهان دیدم

زن همسایه بر زمین افتاد

سیب ها روی خاک غلطیدند

چادرش در میان گرد وغبار

قبلا این صحنه را...نمی دانم

در من انگار می شود تکرار

آه سردی کشید،حس کردم

کوچه آتش گرفت از این آه

و سراسیمه گریه در گریه

پسر کوچکش رسید از راه

گفت:آرام باش! چیزی نیست

به گمانم فقط کمی کمرم...

دست من را بگیر،گریه نکن

مرد گریه نمی کند پسرم

چادرش را تکاند، با سختی

یا علی گفت و از زمین پا شد

پیش چشمان بی تفاوت ما

ناله هایش فقط تماشا شد

 

صبح فردا به مادرم گفتم

گوش کن ! این صدای روضه ی کیست

طرف کوچه رفتم و دیدم

در ودیوار خانه ای مشکی است


با خودم فکر می کنم حالا

کوچه ی ما چقدر تاریک است

گریه،مادر،دوشنبه،در،کوچه

راستی! فاطمیه نزدیک است...

                          شعر:سیدحمیدرضا برقعی


مطلبی در مورد شهادت حضرت زهرا در ادامه مطلب گذاشتم ببینید

  • رضا نعمتی ««راهـــــ شـــیـــعــــه»»

شـــنیــده مـی‌شـود از آسـمـان صـدایی که...

  کشیده شعر مرا باز هم به جایی که ...

        نبود هیچ کسی جز خدا، خدایی که...

            نـــوشت نـام تــورا، نـام آشــنایی که

                  پــس از نــوشتن آن آسمان تبسم کرد

و از شـنـیـدنـش افـلاک دسـت و پـا گـم کـرد

     نـوشت فاطمه، شاعـر زبانش الکـن شـد

           نـوشت فــاطمه هــفـت آسمـان مزین شد

                نـوشـت فـاطـمـه تکـلیـف نـور روشن شـد

                     دلـیــل خـلــق زمـیــن و زمـان معــیــن شـد

                         نوشـت فـاطمه؛یعـنی،خـدا غـزل گـفـته است

غـزل قـصـیـده‌ نـابـی کـه در ازل گـفـتـه اسـت

       نــوشـت فـاطـمـه تـعـریف دیگــری دارد

             ز درک خــاک مـــقــام فــــراتــری دارد

                     خـوشا بـه حـال پـیـمـبـر چـه مـادری دارد

                           درون خانــه بــهــشـــت مــعــطـــری دارد

                                پــدر هـمیشه کنارت حـضور گـرمی داشــت

بـرای وصـف تـو از عـرش واژه بـر مـی‌داشـت

            چـرا کـه روی زمـین واژه‌ی وزیـنی نـیـسـت

                  و شأن وصف تـو اوصاف ایـنچـنـیـنی نـیـسـت

                        و جـای صحـبـت ایـن شـاعــر زمـیـنی نـیـسـت

                              و شـعـر گـفـتـن مـا غــیـر شـرمـگـیـنـی نـیـسـت

                                     خـــدا فــراتــر از ایــن واژه‌هــا کـشـیـده تـورا

گـمـان کـــنم کـه تـورا، اصـلا آفـریـده تـورا

           کــه گــرد چـادر تــو آسـمـان طـواف کـنـد

                و زیــر ســایـــه آن کـعــبـه اعــتـکـاف کـنـد

                     مـــلک بـبـیـنـد و آنـگــــاه اعــتـــراف کـنــد

                          کــه این شکوه جهان را پر از عـــفــاف کــنــد

                               کـــتـاب زنـــدگــی‌ات را مـــرور بــایـــد کــرد

مـرور "کـوثـر" و "تـطـهـیـر" و "نـور" بـایـد کـرد

                  در آن زمــن کــه دل از روزگــــار دلـخـور بــود

                      و وصــف مـــردمـــش الــهَــیـکــم الــتـکـاثـر بـود

                           درون خــــانـــه‌ تــــو نــان فـــقـــر آجــــر بــــود

                                شـــبــیــه شــعــب ابــی طـالــب از خـــدا پــر بـود

                                  بـــهـشــت عـــالـــم بـــالا بـــــرایــت آمـــاده اســت

حـصـیـر خـانـه مـولا بـه پـایـت افـتـاده اسـت

                        بـــه حــکـم عـشــق بــنـا شـد در آسـمـان عـــلـــی

                            عـــلــی از آن تـــو بـــاشــد؛ تـو هــم از آن عــلــی

                                چــه عــــاشـقـانـه هــمــه عــــمـر مـهـربـان عــلــی

                                   بـه نـان خــشـک عـــلــی سـاخـتـی، بـه نـان عــلــی

                                    از آســــمــان نــگـــاهـــــت ســتـــاره مـــی‌خـواهـــم

اگــــر اجــازه دهــی بـا اشــاره مـی‌خـواهـم

             بـــه یــاد آن دل از شـــهــر خـسـتـه بـنـویـسـم

                    کــنـار شـعــر دو رکـعـت نـشـسـتــه بـنـویـسـم

                         شــــکـسـتـه آمــده‌ام تـــا شـکـــــسـتـه بـنـویـسـم

                               و پــیـش چـشـم تــو بـا دسـت بـسـتــه بـنــویـسـم

                                     بــه شـعـــر از نــفــس افـــتــاده جــان تــازه بـده

و مـادری کـن و ایـن ‌بـار هـم اجـازه بـده

             بــــه افـــتـخـار بــــگـویـیـم: از تـــبـار تـوایـم

                                        هــنــوز هــم کـه هـنـوز اسـت بـی قـرار توایم

                       اگـــر چــه مــا هـمـه در حـسرت مـزار تـوایــم

                             کـــنــار حـضـرت مـعـصـومـه در کـنـار تـوایـم

                                   فـضای سیـنـه پـر از عـشـق بـی کـرانـه تـوسـت

کـرم نـمـا و فـرود آ کـه خـانـه، خـانـه‌ تـوسـت

 شعر:سید حمید رضا برقعی  

 برای پیوستن به کانال تلگرام «راهــــ شـــیـــعـــه» اینجا کلیک کنید

            

  • رضا نعمتی ««راهـــــ شـــیـــعــــه»»
شوق عراق و شور حجاز است در دلم

جامه دران و سوز و گداز است در دلم

پل می زنم به خویش مگو از کدام راه

راهی که رو به آینه باز است در دلم

قد قامت الصلاه من از جای دیگر است

قد قامت کدام نماز است در دلم

شب را چراغ گم شدن روز کرده ام

ذکرت چراغ راز و نیاز است در دلم

تشبیه نارساست ، حقیقت کلام توست

ابهام و استعاره ، مجاز است در دلم

مجموعه ی نیاز تویی ای نماز ناب

دیگر چه حاجتی به نیاز است در دلم

یاس کبود پیش تو خار است فاطمه (س)

نامت گل همیشه بهار است فاطمه( س)

شب را خدا ز شرم نگاه تو آفرید

خورشید را ز شعله ی آه تو آفرید

شمسی تر از نگاه تو منظومه ای نبود

صد کهکشان ز ابر نگاه تو آفرید

آه ای شهیده ای که شهادت سپاه توست

جان را خدا شهید سپاه تو آفرید

هر جا که نور بود به گرد تو چرخ زد

ما را چو گرد بر سر راه تو آفرید

ای پشتوانه ی دو جهان ، عشق را خدا

با جلوه وجلالت و جاه تو آفرید

تقوای محض ، عصمت خالص ، گل خدا!

آخر چگونه شعر کنم قصه ی تو را؟

تو آمدی و زن به جمال خدا رسید

انسان دردمند به درک دعا رسید

تو آمدی و مهر و وفا آفریده شد

تو آمدی و نوبت عشق و حیا رسید

هاجر هر آن چه هروله کرد از پی تو کرد

آخر به حاجت تو به سعی صفا رسید

احمد (ص)اگر به عرش فرا رفت با تو رفت

مولا اگر رسید به حق با شما رسید

داغ پدر ،سکوت علی (ع)، غربت حسن (ع)

شعری شد و به حنجره ی کربلا رسید

در تل زینبیه غروبت طلوع کرد

با داغ تو قیامت زینب (س) فرا رسید

با محتشم به ساحل عمان رسید اشک

داغ تو بود بار امانت به ما رسید

تسبیح توست رشته ی تعقیب واجبات

قد قامت الصلاتی و حی علی الصلات

بی فاطمه (س) قیامت انسان نبود نیز

عهد الست و معنی پیمان نبود نیز

چونان تو زن ندید جهان تا که بود و هست

چونان تو مرد در همه دوران نبود نیز

مولا اگر نبود جهان جلوه ای نداشت

"راز رشید" سوره ی قرآن نبود نیز

گر زنده بود بعد تو پیغمبر خدا

قبر تو مثل مهر تو پنهان نبود نیز

زهرا (س) اگر نبود ، زمین بی بهار بود

در آسمان شکوفه ی باران نبود نیز

ای برق ذوالفقار علی (ع) – هیچ خطبه ای

مانند خطبه های تو بران نبود نیز

حیدر اگر نبود ومحمد (ص) اگر نبود

وجد و وجود و جوشش وجدان نبود نیز

ایمان نبود و عشق نبود و شرف نبود

خورشید سر بریده ی صحرای طف نبود

نام تو با علی (ع) و محمد (ص) قرینه است

هر جا که عطر نام تو باشد مدینه است

دستاس کیست چرخ جهان ؟ این غریب کیست

این دست های کیست که لبریز پینه است؟

آیینه ای که عطر بهشت مدینه بود

نامش هنوز شعله ی سینای سینه است

ای وسعت بهشت ، جهان بی تو دوزخ است

دنیا چقدر مزرعه ی کفر و کینه است

این گونه گنج در صدف هر خزانه نیست

گنجی ست در خزانه اگر این خزینه است

دریا علی (ع) ست گوهر یکدانه اش تویی

در موج حادثات - حسینت سفینه است

با هر حماسه داغ پدر را سرشته ای

هجده کتاب درد علی (ع) را نوشته ای

زیبایی مدینه به غیر از بتول نیست

بی مهر او نماز دو عالم قبول نیست

می پرسم از شما که رسولان غیرتید

زهرا (س) مگر خلاصه ی جان رسول نیست ؟

گیرم ولایت علی (ع) از یاد برده اید

آیا غدیر و دست محمد (ص) قبول نیست ؟

آخر اصول عشق مگر چیست جز ولا ؟

آیا مگر حدیث ولا از اصول نیست ؟

مهر علی (ع) ست روزی هر روز مهر و ماه

وقتی چراغ ، فاطمه (س) باشد ، افول نیست

جبریل را به مرقد مولای عاشقان

بی رخصتش هر آینه ، اذن دخول نیست

الله اکبر از تو که الله اکبری

ای مادرپدر که پدر را تومادری

زهراترین شکوفه ی گلخانه ی رسول

با نام تو مدینه مدینه ست یا بتول

ای مردمی که زایر راز مدینه اید

آه ای مجاوران حرم حج تان قبول

اینجا کنار حجره ی پیغمبر خدا

آیینه خانه ای ست پر از تابش اصول

آیینه ای که ماه در آن می کشد نفس

آیینه ای که مهر در آن می کند حلول

دربین ماه های خدا چون تو ماه نیست

ای بین فصل های خدا بهترین فصول

اینجا نماز خانه ی مولا و فاطمه (س) ست

اینجاست خانه ی علی (ع) و خانه ی رسول

زهرا شدی که نام علی (ع) را علم کنی

پنهان شدی که هر دو جهان را حرم کنی

یک عمر بود با غم و غربت قرین علی (ع)

آن قصه ی حسین و حسن بود و این علی (ع)

وقتی ابوتراب شدی خاک پاک شد

تا زد به خاک بندگی او جبین علی (ع)

درخانقاه نوری و در کعبه چلچراغ

بر خاتم رسول رسولان نگین علی (ع)

آیینه ای برابر انسان و کائنات

آیین عشق و آینه ی راستین علی (ع)

شمشیر حق که چرخ زنان است و خطبه خوان

دست خداست بر شده از آستین علی (ع)

زهرا(س) نداشت بعد پدر جز علی (ع) کسی

احمد(ص) نداشت جز تو کسی همنشین ، علی(ع) !

اندوه بی شمار مرا دیده ای ، بیا

انسان روزگار مرا هم ببین ، علی (ع)!

دنیا چقدر تشنه ی نام زلال توست

هر ماه ماه آینه هر سال سال توست

شب گریه های غربت مادر تمام شد

زینب (س) به گریه گفت که دیگر تمام شد

امشب اذان گریه بگوید بگو، بلال

سلمان به آه گفت ابوذر تمام شد

طفلان تشنه هروله در اشک می کنند

ایام تشنه کامی مادر تمام شد

آن شب حسن (ع) شکست که آرام تر ! حسین (ع)

چشم حسین (ع) گفت : برادر! تمام شد

تا صبح با تو استن حنانه ضجه زد

محراب خون گریست که منبر تمام شد

زاینده است چشمه ی زهرایی رسول

باور مکن که سوره ی کوثرتمام شد

باور مکن که فاطمه (س) از دست رفته است

باور مکن حماسه ی حیدر تمام شد؟

زهرا (س) اگرنبود حدیث کسا نبود

زینب (س) نبود و واقعه ی کربلا نبود

شب آمده ست گریه کنان بر مزار تو

دریا شکست موج زنان در کنارتو

بعد از تو چله چله علی (ع) خطبه خواند و سوخت

چرخید ذوالفقار علی (ع) در مدارتو

زینب (س) کجاست ؟ همسفر خطبه های خون

دنیا چه کرد بعد تو با یادگار تو

باران نیزه ، نعش غریبانه ی حسن (ع)

آن روزگار زینب (س) و این روزگار تو

گل داد روی نیزه ، سرتشنه ی حسین (ع)

تا شام و کوفه رفت دل داغدار تو

تو سوگوار زینب (س) و زینب (س)غریب شام

تو سوگوار زینب (س) و او سوگوار تو

بعد از تو سهم آینه درد و دریغ شد

دست نوازشی که کشیدند تیغ شد

ای ناخدای کشتی درد - ای خدای درد

تنها تویی که آمده ای پا به پای درد

زین پیش درد و داغی اگر بود با تو بود

درد آشنای داغی و داغ آشنای درد

زان شب که غرق خطبه ی چشم تو شد علی (ع)

مانند رعد می شکند با صدای درد

شعر تو را چگونه بخوانم که نشکنم؟

آخر بگو که قصه کنم از کجای درد ؟

ای قطعه ی بهشت ، غزلگریه ی زمین

با چشم خود سرود تو را های های درد

مگذار مردگان شب عافیت شویم

ما را ببر به آینه ی کربلای درد

تو آبروی داغی و تو آبروی اشک

تو ابتدای دردی و تو انتهای درد

یوسف اگر برای پدر درد آفرید

زهرا (س) شکست و درد پدر را به جان خرید

ای سرپناه عارف و عامی نگاه تو

آتش گرفت خیمه ی گردون ز آه تو

آیا چه بود قسمت تو غیر درد و درد

آیا چه بود غیر محبت گناه تو

ساقی علی (ع) ست - کوثر جوشان حق تویی

ما تشنه ایم تشنه ی لطف نگاه تو

در چشم من تمام زمین سنگ قبر توست

گردون کجا و مرقد بی بارگاه تو

در کربلای چند شهید غمت شدیم

سربندهای فاطمه(س) بود و سپاه تو

از خانه ی تو می گذرد راه مستقیم

را هی نمانده است به حق - غیر راه تو

دنیا اگرغدیر تو را خم نکرده است

روح مدینه رد تو را گم نکرده است

سروده علیرضا قزوه   

مطلبی در مورد شهادت حضرت زهرا در ادامه مطلب گذاشتم ببینید

  • رضا نعمتی ««راهـــــ شـــیـــعــــه»»
 

نوشتن از اهل بیت بهانه نمی خواهد چون روزگار و روزها متعلق به ایشان است مخصوصا اگر  از حضرت زهرا (س) باشد.

اما برای این نوشتار دو بهانه داریم.

یکی قرار و عهدی است که با وبلاگ بال گشاده برای امروز داشتیم و دیگری ایامی است که پشت سر گذاشته ایم.

این روزها روزهای غم حضرت زهراست.

روزهای بی محسنی ، روزهای بی پدر بودن و بی پدر زیستن.

روزهای هجوم به خانه ی خورشید.

در این نوشتار تلاش شده است تا زوایایی از  زندگی حضرت زهرا  (س)به قلم درآید.

هیچ نوشته ای در مورد ائمه کامل نیست چون کسی را یارای گفتن از حضرات معصومین نیست اما گفته اند:

(آب دریا را اگر نتوان کشید    هم به قدر تشنگی باید چشید)

پس تمام کاستی ها را بر من ببخشید.

لطفا این گزارش را در ادامه مطلب مطالعه فرمایید.

  • رضا نعمتی ««راهـــــ شـــیـــعــــه»»
 

 

نخستین کسى که بر پیامبر گرامى نماز گزارد، امیرالمؤمنین بود، سپس یاران پیامبر(ص) دسته‌دسته بر پیکر مطهر ایشان نماز گزاردند. پس از رحلت حضرت، فاطمه(س) در اجتماع زنان با بیان غم‌باری فرمود: «همه از خداییم و به سوی او بازمی‌گردیم. وحی و خبر آسمانی از ما قطع شد».

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در روزهای پایانی برخی اوقات به مسجدى مى‌‌رفت و با مردم نماز مى‌‌گزارد و برخى از موضوعات را تذکر مى‌‌داد.

ماجرای قصاص از پیامبر اکرم (ص)

در یکى از روزهاى بیمارى، در حالى که سرش را با پارچه‌‌اى بسته بود و امام على علیه‌السّلام و فضل بن عباس زیر بغلش را گرفته بودند وارد مسجد شد و روى منبر قرار گرفت و شروع به سخن فرمود و گفت: مردم! وقت آن رسیده است که من از میان شما غایب شوم. اگر به کسى وعده‌‌اى داده‌‌ام آماده‌‌ام انجام دهم و هر کس طلبى از من دارد بگوید تا بپردازم.

در این موقع مردى برخاست و عرض کرد: چندى قبل به من وعده دادید که اگر ازدواج کنم، مبلغى به من کمک کنید.

پیامبر فوراً به فضل دستور داد که مبلغ مورد نظر او را بپردازد و از منبر پایین آمد و به خانه رفت.

لطفا این گزارش زیبا را در ادامه مطلب ملاحظه فرمایید.

  • رضا نعمتی ««راهـــــ شـــیـــعــــه»»

امشب آغاز غم  های بی پایان  زهراست...

 

گفتم که عمر ماه صفر رو به آخر است
دیدم شروع محشر کبرای دیگر است


گردون شده سیاه و فضا پر زدود و آه
تاریک تر ز عرصة تاریک محشر است


گرد ملال بر رخ اسلام و مسلمین
اشک عزا به دیدة زهرای اطهر است


گفتم چه روی داده که زهرا زند به سر
دیدم که روز، روز عزای پیمبر است


پایان عمر سید و مولای کائنات
آغاز دور غربت زهرا و حیدر است


قرآن غریب و فاطمه از آن غریب تر
اسلام را سیاه به تن، خاک بر سر است


روی حسین مانده به دیوار بی کسی
چشم حسن به اشک دو چشم برادر است

ای دل بیا و گریة زینب نظاره کن
مانند پیروهن جگر خویش پاره کن

 

 

زهرا به خانه و ملک الموت پشت در
از بهر قبض روح شریف پیامبر


از هیچ کس نکرده طلب اذن و ای عجب
بی اذن فاطمه ننهد پای پیش تر


با آن که بود داغ پدر سخت، فاطمه
در باز کرد و اشک فرو ریخت از بصر


یک چشم او به سوی اجل چشم دیگرش
محو نگاه آخر خود بود بر پدر


اشک حسن چکیده به رخسار مصطفی
روی حسین بر روی قلب پیامبر


دیگر نداشت جان که کند هر دو را سوار
بر روی دوش خویش به هر کوی و هر گذر


زد بوسه ها به حلق حسین و لب حسن
از جان و دل گرفت چو جان هر دو را به بر

هر لحظه یاد کرد به افسوس و اشک و آه
گاهی ز طشت و گاه ز گودال قتلگاه

 

 

 


پیغمبری که دید ستم های بی شمار
از کس نخواست اجر رسالت به روزگار


چون ارتحال یافت خلایق شدند جمع
تا هدیه ای دهند به زهرای داغدار


گویا نداشت شهر مدینه درخت و گل
کآن را کنند در قدم فاطمه نثار


بر دوش بار هیزمشان جای دسته گل
رنگ شرارت از رخشان بود آشکار


بابی که بود زائر آن سید رسل
آتش زدند عاقبت آن قوم نا به کار


بر روی دست و سینة آن بضعة الرسول
تقدیم شد سه لوحه به عنوان افتخار


سیلی و تازیانه و ضرب غلاف تیغ
ای دل بگیر آتش و ای دیده خون ببار

آید صدای فاطمه از پشت در به گوش
تا صبح روز حشر مباد این صدا خموش

 

 

 


دردا که بعد فاطمه روز حسن رسید
روز ملال و غصه و رنج و محن رسید


از زهر همسرش جگرش پاره پاره شد
بس تیرها که لحظة دفنش به تن رسد


بعد از حسن به نیزه عیان شد سر حسین
بیش از هزار زخم ورا بر بدن رسید


بر پیکری که بود پر از بوسة رسول
از گرد و خاک و نیزه شکسته کفن رسید


از جامه های یوسف کرببلا فقط
بر زینب ستم زده یک پیرهن رسید


پاداش آن نصایح زیبا از آن گروه
تیرش درون سینه، سنان بر دهن رسید


"میثم" بگو به فاطمه زآن خیمه ها که سوخت
یک کربلا شرارة آتش به من رسید


مرثیه خوان خامس آل عبا منم
در خیمه های سوخته اش سوخت دامنم


*** شعر از استاد حاج غلامرضا سازگار***

عکس هایی از حرم و ضریح پیامبر و عکس های زیبایی از بقیع در ادامه مطلب گذاشتم دیدنشان خالی از اشک نخواهد بود...

  • رضا نعمتی ««راهـــــ شـــیـــعــــه»»
 
 
 
  • رضا نعمتی ««راهـــــ شـــیـــعــــه»»