شـــنیــده مـی‌شـود از آسـمـان صـدایی که...
کشیده شعر مرا باز هم به جایی که ...
نبود هیچ کسی جز خدا، خدایی که...
نـــوشت نـام تــورا، نـام آشــنایی که
پــس از نــوشتن آن آسمان تبسم کرد
و از شـنـیـدنـش افـلاک دسـت و پـا گـم کـرد
نـوشت فاطمه، شاعـر زبانش الکـن شـد
نـوشت فــاطمه هــفـت آسمـان مزین شد
نـوشـت فـاطـمـه تکـلیـف نـور روشن شـد
دلـیــل خـلــق زمـیــن و زمـان معــیــن شـد
نوشـت فـاطمه؛یعـنی،خـدا غـزل گـفـته است
غـزل قـصـیـده نـابـی کـه در ازل گـفـتـه اسـت
نــوشـت فـاطـمـه تـعـریف دیگــری دارد
ز درک خــاک مـــقــام فــــراتــری دارد
خـوشا بـه حـال پـیـمـبـر چـه مـادری دارد
درون خانــه بــهــشـــت مــعــطـــری دارد
پــدر هـمیشه کنارت حـضور گـرمی داشــت
بـرای وصـف تـو از عـرش واژه بـر مـی‌داشـت
چـرا کـه روی زمـین واژه‌ی وزیـنی نـیـسـت
و شأن وصف تـو اوصاف ایـنچـنـیـنی نـیـسـت
و جـای صحـبـت ایـن شـاعــر زمـیـنی نـیـسـت
و شـعـر گـفـتـن مـا غــیـر شـرمـگـیـنـی نـیـسـت
خـــدا فــراتــر از ایــن واژه‌هــا کـشـیـده تـورا
گـمـان کـــنم کـه تـورا، اصـلا آفـریـده تـورا
کــه گــرد چـادر تــو آسـمـان طـواف کـنـد
و زیــر ســایـــه آن کـعــبـه اعــتـکـاف کـنـد
مـــلک بـبـیـنـد و آنـگــــاه اعــتـــراف کـنــد
کــه این شکوه جهان را پر از عـــفــاف کــنــد
کـــتـاب زنـــدگــی‌ات را مـــرور بــایـــد کــرد
مـرور "کـوثـر" و "تـطـهـیـر" و "نـور" بـایـد کـرد
در آن زمــن کــه دل از روزگــــار دلـخـور بــود
و وصــف مـــردمـــش الــهَــیـکــم الــتـکـاثـر بـود
درون خــــانـــه تــــو نــان فـــقـــر آجــــر بــــود
شـــبــیــه شــعــب ابــی طـالــب از خـــدا پــر بـود
بـــهـشــت عـــالـــم بـــالا بـــــرایــت آمـــاده اســت
حـصـیـر خـانـه مـولا بـه پـایـت افـتـاده اسـت
بـــه حــکـم عـشــق بــنـا شـد در آسـمـان عـــلـــی
عـــلــی از آن تـــو بـــاشــد؛ تـو هــم از آن عــلــی
چــه عــــاشـقـانـه هــمــه عــــمـر مـهـربـان عــلــی
بـه نـان خــشـک عـــلــی سـاخـتـی، بـه نـان عــلــی
از آســــمــان نــگـــاهـــــت ســتـــاره مـــی‌خـواهـــم
اگــــر اجــازه دهــی بـا اشــاره مـی‌خـواهـم
بـــه یــاد آن دل از شـــهــر خـسـتـه بـنـویـسـم
کــنـار شـعــر دو رکـعـت نـشـسـتــه بـنـویـسـم
شــــکـسـتـه آمــده‌ام تـــا شـکـــــسـتـه بـنـویـسـم
و پــیـش چـشـم تــو بـا دسـت بـسـتــه بـنــویـسـم
بــه شـعـــر از نــفــس افـــتــاده جــان تــازه بـده
و مـادری کـن و ایـن بـار هـم اجـازه بـده
بــــه افـــتـخـار بــــگـویـیـم: از تـــبـار تـوایـم
هــنــوز هــم کـه هـنـوز اسـت بـی قـرار توایم
اگـــر چــه مــا هـمـه در حـسرت مـزار تـوایــم
کـــنــار حـضـرت مـعـصـومـه در کـنـار تـوایـم
فـضای سیـنـه پـر از عـشـق بـی کـرانـه تـوسـت
کـرم نـمـا و فـرود آ کـه خـانـه، خـانـه تـوسـت
شعر:سید حمید رضا برقعی
برای پیوستن به کانال تلگرام «راهــــ شـــیـــعـــه» اینجا کلیک کنید
