سلام
این روزها سالگرد ورود آزادگان سرفراز به میهن اسلامی هست.
نمی دونم شماها اون روزها رو یادتون هست یا نه؟
اون روزها من حدود ۵ سال داشتم اما دقیقا به یاد دارم البته با ذهن کودکانه و تحلیل های خاص به اقتضای سنم.
بعد از دفاع مقدس شاید از معدود روزهایی بود که ایرانی ها همه باهم می خندیدند و با هم گریه می کردند.
کافی بود اطلاع بدهند که در محله ای آزاده ای قراره بیاد.بسیجی های مدل دهه ۶۰ تمام کوچه رو چراغونی می کردن.ماشین گل می زدن.مراسم استقبالی برگزار می کردن با تمام تشریفات دهه شصتی.
یادمه برای آزادی اسرا چند روزی در محله مهمانی بود و کسانی با توجه به قدرت مالی خود ولیمه می دادن.
آزادگان چشم و چراغ محله بودن.
هر روز جایی برای سخنرانی دعوت بودن تا از خاطرات زندان های بعثی تعریف کنند.
خانواده مفقود الاثرها هم هر جا آزاده ای بود پای صحبت هاش بودن تا بلکه خبری از گمشده خود بگیرن.
یادش به خیر چه روزهایی بود.خیلی وقتها دلم برای اون روزها تنگ می شه.
اون روزها پشت فنس های فرودگاه تبریز من به عینه می دیدم کــه
بنی آدم اعـضای یک پـــیکرنـد
پای هر آزاده ای چندین گاو و گوسفند قربانی می شد.
واقعا دل تنگ اون روزها هستم.
نمی دونم چرا ما روز به روز از اون معنویت دهه شصت دورتر می شیم.
الان همسایه از درد همسایه خبر ندارد بماند خیلی هاشون نام همسایه رو هم نمی دونن.همه دچار عارضه فراموشی شدیم و یادمون رفته که با اتحاد پشت رژیم شاهنشاهی شکست.
یادمون رفته که هشت سال با ایثار و از خودگذشتگی در مقابل تمام دنیا ایستادیم.
به بهانه اون روزها چند عکس در ادامه مطلب گذاشتم ببینید
